Το Νησί: "Πώς εγυρίσαν οι χαρές σε πίκρες μιαν ημέρα και πώς σκορπίσαν τα καλά σα σκόνη στον αγέρα;"

Γεια σας,

Το χτεσινό επεισόδιο από το Νησί με συγκίνησε βαθύτατα και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποια από αυτά τα συναισθήματα που ένιωσα.

Αρχικά, αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Mega την περιγραφή της σειράς।

ΤΟ ΝΗΣΙ

Περίληψη: Το Νησί είναι ένας ύμνος στη ζωή και στη δύναμη του ανθρώπου. Μια ιστορία που μας ταξιδεύει στα όμορφα αλλά και άγρια τοπία της Κρήτης καθώς και στις συναρπαστικές ζωές των ανθρώπων της από το 1939 ως τις μέρες μας.Το Νησί μάς αφηγείται μια ιστορία για το μεγαλείο του ανθρώπου που καταφέρνει ακόμα κι όταν η μοίρα δείχνει το πιο ανελέητο πρόσωπό της να βρει τη δύναμη που χρειάζεται για να αγαπήσει, να ονειρευτεί, να ζήσει...Απέναντι από την Πλάκα, ένα όμορφο χωριό της Κρήτης, δεσπόζει η Σπιναλόγκα, το νησί με το παλιό ενετικό φρούριο, το νησί που για δεκαετίες ήταν ο υποχρεωτικός τόπος εξορίας των λεπρών. Η νεαρή Αλέξις, αναζητώντας τις ρίζες της, θα κάνει ένα ταξίδι στο παρελθόν και θα βουτήξει στις συγκλονιστικές ιστορίες 3 γενεών σπουδαίων γυναικών της οικογένειάς της. Της οικογένειας Πετράκη που σημαδεύτηκε από την αρρώστια αλλά και τα έντονα πάθη... Μέσα από τις αφηγήσεις της ηλικιωμένης Φωτεινής, η Αλέξις θα μάθει την ιστορία της προγιαγιάς Ελένης, της δυνατής και δοτικής δασκάλας της Πλάκας αλλά και των κοριτσιών της, της γλυκιάς, ευαίσθητης Μαρίας και της όμορφης και φιλόδοξης 'Αννας. Και γύρω απ' αυτές τις εξαιρετικές γυναίκες, κάποιοι άνδρες ξεχωριστοί, γενναίοι, δυνατοί, γεμάτοι ορμή και πάθος. 'Ανδρες που με την παρουσία τους σημάδεψαν τις ζωές τους φέρνοντας τον έρωτα, την αγάπη, την παρηγοριά, το χαμό ή τη λύτρωση. Ο δυνατός Γιώργης, ο άτυχος Ανδρέας, ο άστατος Μανόλης, ο ατίθασος Αντώνης, ο αποφασιστικός Παπαδημητρίου, ο αφοσιωμένος γιατρός Κυρίτσης. Και οι άνθρωποι του Νησιού, αυτοί που παρά την αρρώστια και την απειλή του θανάτου δεν παραιτήθηκαν από το δικαίωμα στη ζωή και συνέχισαν να αγωνίζονται, να ονειρεύονται και να αγαπούν... Μέσα από αυτό το μακρύ ταξίδι στο παρελθόν,η Αλέξις θα καταλήξει να καταλάβει βαθύτερα τη μητέρα της, την εσωστρεφή και μυστικοπαθή Σοφία που ποτέ δεν συμβιβάστηκε με τα μυστικά της οικογένειάς της κι έφτιαξε τη ζωή της μακριά από τον τόπο που της προξένησε τόσο πόνο. Μια ιστορία που μας διδάσκει πώς να αγαπάμε, να συμπάσχουμε και ν' αγκαλιάζουμε όσους εύκολα ο φόβος, η αρρώστια και οι κοινωνία στιγματίζει. Το Νησί, στην άγνοια και το στιγματισμό αντιπαραθέτει τη γνώση, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά και μας θυμίζει ότι οι «Σπιναλόγκες» χτίζονται με το φόβο και καταρρέουν με τη γενναιότητα και την αγάπη... (τα λόγια αυτά δε θα τα σχολιάσω. Επαφίεται στον καθένα από μας να τα σκεφτεί και να τους δώσει προσωπικό νόημα....)

Όσον αφορά στο χτεσινό επεισόδιο, σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να το δείτε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη! Η εναλλαγή συναισθημάτων, αυτό το έντονο και ξαφνικό πέρασμα από τη χαρά (όταν οι Σπιναλογκίτες κάνουν το πολυπόθητο ταξίδι του νόστου στην Πλάκα) στη λύπη (με το σκοτωμό της Άννας) και από τη λύπη πάλι στην χαρά (με το γάμο της Μαρίας) με την τελική κάθαρση. Το χτεσινό επεισόδιο, σε μία προσωπική ανάλυση είχε έντονα στοιχεία της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, όπως την όρισε ο Αριστοτέλης. Κατά πρώτον, οι τραγικές φιγούρες του κυρ Γιώργη, της μάνας του Ανδρέα, αλλά και... της Άννας όπως και του Ανδρέα. Σε μία πρώτη ανάγνωση της σειράς, ο τηλεθεατής δεν κατανοεί την απαράδεκτη και αδίστακτη συμπεριφορά της Άννας, ούτε μπορεί να δώσει άφεση (συγχώρεση) στην εκδικητική πράξη του Ανδρέα. Ωστόσο, όπως σε κάθε τραγωδία, έτσι κι εδώ η σεναριογράφος της σειράς, Μιρέλλα Παπαοικονόμου και ο σκηνοθέτης, Θοδωρής Παπαδουλάκης, αριστοτεχνικά κατάφεραν να προκαλέσουν τη συ-μπάθεια (ετυμολογία: συν+πάσχω) του τηλεθεατή ακόμα και απέναντι στους θύτες. Δε συμπάσχει μόνο στον πόνο του κυρ Γιώργη, του βαρκάρη, του τραγικού εκείνου προσώπου που αντέχει βουβά και στωϊκά τα ανελέητα χτυπήματα της μοίρας και τις τρεις φορές που αποχωρίζεται τα μέλη της οικογένειας του (τις δύο φορές με θάνατο και τη μία φορά με τη λέπρα της Μαρίας). Ούτε συμπάσχει μόνο στον πόνο της μάνας του Ανδρέα που της έμελλε να χάσει κι εκείνη το μονάκριβο γιο της. Βέβαια, πέρα από την εμφανή ομοιότητα που έχουν, τελικά εκείνης (ως μάνας...) της στοίχισε τόσο πολύ που η καρδιά της δε το άντεξε και πήγε να συναντήσει το παιδί της.

Ο τηλεθεατής, λοιπόν πέρα απ’ αυτές τις δύο τραγικές φιγούρες που είναι θύματα και δεν ελέγχουν τη μοίρα τους, συμπάσχει στο τέλος και με την Άννα (;) και με τον Ανδρέα που γίνονται θύτες και τυφλωμένοι από το πάθος, κλείνουν την πόρτα στη λογική και ορίζουν μόνοι τους τη μοίρα τους. Άρα είναι υπεύθυνοι των πράξεών τους και επωμίζονται τις συνέπειές τους. Παρόλα αυτά όμως, η Μαρία, η καλοκάγαθη, δοτική και φιλεύσπλαχνη Μαρία (η ήρεμη δύναμη, ακριβώς όπως κι η μάνα της) δε μπορεί παρά να λυπηθεί τον Ανδρέα όταν πάει να τον συναντήσει στη φυλακή. Αυτό μας ωθεί να σκεφτούμε και το δικό του πόνο, αφού στο πάθος μίας στιγμής κατέστρεψε όλη του τη ζωή, ακριβώς επειδή αγαπούσε τόσο πολύ την Άννα. Τραγική επίσης είναι κι η σκηνή όταν βρίσκεται στη φυλακή κι συγκρατούμενοί του τον ρωτάν αν σκότωσε τη γυναικά του κι εκείνος ‘‘δίνει την απάντησή του’’ ακούσια, όμως συμβολικά, μέσα από το αίμα που έπεσε πάνω στη βέρα του, ότι δηλαδή μάτωσε το σύμβολο του γάμου του.

Όσο για την Άννα, την παρεξηγημένη και μισητή απ’ το κοινό Άννα (ακριβώς επειδή ερμηνεύει άριστα το ρόλο της) η σκηνή του φόνου με το κολιέ που σπάει και σκορπίζουν οι πέρλες του σαν τραπουλόχαρτα, πιστεύω ότι αποδίδει πολύ εύστοχα τον χαρακτήρα της. Πρόκειται για τη ματαιοδοξία της που σπάει μέσα σε μια στιγμή και χάνεται ακριβώς επειδή δεν είναι αυτό που έχει αξία (είναι ένα «πουκάμισο αδειανό»). Είναι μία γυναίκα με υψηλό εγωϊσμό που χαίρεται με ό,τι κατακτάει και αμέσως μετά το βαριέται λες κι είναι παιχνίδι. Αναζητά την επιβεβαίωση μέσα στην ερωτική περιπέτεια. Όμως, δεν είναι ευτυχισμένη, δεν αγαπά κανέναν (μέχρι και τον πατέρα της τον ξέχασε), ακριβώς επειδή έχει την αίσθηση του ανικανοποίητου...συνεχώς θέλει κάτι παραπάνω. Ωστόσο, και πάλι το αν νιώθουμε συμπάθεια γι’ αυτήν, είναι καθαρά υπόθεση του καθενός από μας γιατί όπως και να έχει, παραμένει μία γυναίκα αδίστακτη που στο πέρασμά της διαλύει ανθρώπινες ζωές.

Ευτυχώς βέβαια μετά απ’ όλο αυτό το δράμα, επέρχεται η κάθαρση! Οι τηλεοπτικοί χαρακτήρες ανακουφίζονται κι επιτέλους ο τηλεθεατής μπορεί να χαρεί। Ο γάμος της Μαρίας συμβολίζει ότι η ζωή, ακόμα κι έπειτα από τις χειρότερες καταστροφές, θα βρει έναν τρόπο να συνεχιστεί κι οι άνθρωποι θα χαρούν και πάλι. Η ψυχή του κυρ Γιώργη επιτέλους μπορεί να γαληνέψει και να γεμίσει χαρά για την ευτυχία της κόρης του. Αυτό φαίνεται από το ξέφρενο γλέντι που κάνει με τον αδελφικό του φίλο, τη ρακή που ρέει άφθονη και την μαντινάδα της χαράς (έθιμο στην Κρήτη) που τραγουδάνε όταν μαθαίνουν το χαρμόσυνο νέο.

Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω την ιδιάζουσα κρητική διάλεκτο που μερικές φορές εμπόδισε κι εμένα να καταλάβω τα λόγια στη σειρά. Εκτός από το ότι είναι χωριό και ούτως ή άλλως δεν μιλάνε την επίσημη γλώσσα, είναι και Κρήτη...κι αυτό λέει πολλά! Να αναφέρω χαρακτηριστικά το «ίντα;» που οι Κρητικοί το λένε ακόμα και σήμερα και σημαίνει «τι;», π.χ. ίντα έγινε; Επίσης το τι «τι γυρεύεις παέ;» Το παέ δεν υπάρχει στην επίσημη γλώσσα και σημαίνει εδώ. Τέλος, το «για δεν είπες πράμα;» σημαίνει «γιατί δεν είπες τίποτα;». Όλα αυτά αποτελούν στοιχεία του κρητικού ιδιώματος.

Ελπίζω λοιπόν να απολαύσατε αυτή τη σειρά τόσο πολύ όπως κι εγώ!! Ειλικρινά νιώθω περήφανη που η Victoria Hislop μας εμπιστεύτηκε τη δουλειά της, μία δουλειά που έπρεπε να γυρίσει στον τόπο της και να την ενσαρκώσουν Έλληνες και που ευτυχώς τη βγάλαμε ασπροπρόσωπη, καθώς ήταν μία σειρά που λόγω της ποιότητας του αποτελέσματός της σίγουρα έγραψε ιστορία στην ελληνική τηλέοραση.